پائیزان ،همه ی برگ ها را از شاخه ها چید؛ورق ورق دستنوشته های بهار ، روی سنگفرش های غمناک ،شکست!دیگر اثر سبز نمانده!دقایق مدید خموشیت سرما تا مغز استخوان مان رسیده؛یک عمر آزگار انتظار است و انتظار!..

طفل هایمان جوان شدند ؛جوانها به پیری رسیدند ؛ پیرهامان آرزویت را به گور بردند!آخر دردت به جانم !این فرسودن و نیاسودن را پایانی نیست!؟تو فکر می کنی یارای بیش از اینم هست!؟خبر داری!می دانم اما من...من نباید بدانم کبوتر "امن یجیب " ام را به کدام سو پر دهم؟نباید بدانم به قاصد خویش کدام مقصد را نشان دهم؟ عزیز دلم!یکی را بفرست خبر نیامدنت را تکذیب کند!یکی را روانه کن از این مرداب مرده راهی به نهر بگشاید!در ورانه ی سینه هامان هزار بوف مفلوک تو را می جویند. کو مهدی؟کو مهدی؟این کوکوی غریبانه جواب ندارد؟ زندگی آمیخته با تاسف و حیرت!هر که شهید تو باشند را زود به خاک می سپارند؛هر که برایت بمیرد سر می برند.

تو میدانی بگو حسین در گوش زهیر از کدام رمز بی قراری گفت؟ بگو کدام پرده ی پریدن را برایش کنار زد؟بگو زهیر در شب مردمک حسین کدام ستاره را تماشا کرد؟ همین ها را برای من هم بخوان تا دیگر راهم را از تو جدا نکنم...

نگاه از تو برنمی داریم ؛ می ترسیم یک پلک زدن ، تصویر تو را از کف بدهیم ! تو قد افراشته ای و به هر تار پیراهنت فرشته ای آویخته!مویت را دست نسیم آرام می بافد ؛شال سبزت در دست دبور می رقصد؛عبایت از بال پروانه ،ردایت از گلبرگ ؛ عمامه ات از کهکشان ؛خاتمت عقیق تعلق ماست! بر طاق ابرویت عندلیب می خواند و در شیار پیشانیت هد هد به تسبیح است:

حاش الله ،ما هذا بشرا ان هذا الا ملک کریم (1)

این صورت بشراّ سویا که تو داری هیچ تصویر دلباخته ای را به خود وانمی گذارد ؛این سیمای به شکر آغشته در کاسه ی گلها شهد می ریزد ؛ تین و زیتون ، آیات طراوت تو اند ! به آتش بکش جگرهامان را! بسوزان سر تا به پایمان را! کوچه ها ی گشت و گذارمان به بن بست رسیده؛راه آسمان را بستند؛کی باشد مهدی بیاید...کی باشد مهدی بیاید...

..................................................................

1:سوره یوسف ایه 31 :این بشر نیست که فرشته ای بزرگوار است.

((امام مهدی در نهج‏البلاغه

1- یعطف الهوی علی الهدی، اذا عطفوا الهدی علی الهوی و یعطف الرای علی القرآن اذا عطفوا القرآن علی الرای.

و منها: حتی تقوم الحرب بکم علی ساق، بادیا نواجذها، مملوءه اخلافها، حلوا رضاعها، علقما عاقبتها. الا و فی غد- و سیاتی غد بما لاتعرفون- یاخذ الوالی من غیرها عمالها علی مساوی‏ء اعمالها و تخرج له الارض افالیذ کبدها و تلقی الیه سلما مقالیدها، فیریکم کیف عدل السیره و یحیی میت الکتاب و السنه. [نهج البلاغه‌ی فیض الاسلام ، خطبه 138] .

در روزگاری که هوای نفس حکومت می‏کند، امام زمان علیه‏السلام هدایت و رستگاری را جایگزین هوای نفس می‏سازد. و در عصری که نظر شخصی بر قرآن مقدم شده است، افکار را متوجه قرآن می‏گرداند و آن را حاکم جامعه می‏سازد.

امام علیه‏السلام درباره‏ی حوادث پیش از ظهور امام زمان (عج) و علامت‏هایی آن چنین می‏فرماید:

جنگ شدیدی برپا گردد و به شما چنگ و دندان نشان دهد. پستان شتر جنگ مملو از شیر باشد- آغازش شیرین و پایانش تلخ گردد. آگاه باشید! فردا- فردایی که می‏آید و تاریخ آن را نمی‏دانید- امام زمان علیه‏السلام حاکمان را مواخذه و مجازات خواهد کرد. زمین گنج‏های خود را در اختیار آن حضرت قرار خواهد داد و کلیدهای خزاین جهان با کمال میل تسلیم آن حضرت خواهند شد. آنگاه امام زمان (عج) به شما نشان می‏دهد عدالت چیست و چگونه قرآن و روایت‏های کهنه شده را زنده خواهد کرد.

2- الا و ان من ادرکها منا یسری فیها بسراج منیر و یحذو فیها علی مثال الصالحین، لیحل فیها ربقا و یعتق فیها رقا و یصدع شعبا و یشعب صدعا، فی ستره عن الناس لایبصر القائف اثره و لو تابع نظره، ثم لیشحذن فیها قوم شحذ القین النصل. تجلی بالتنزیل ابصارهم و یرمی بالتفسیر فی مسامعهم و یغبقون کاس الحکمه بعد الصبوح! [نهج البلاغه‌ی فیض الاسلام ، خطبه 150] .

توجه داشته باشید که هر کس آن روزگار (امام مهدی علیه‏السلام) را درک کند با نورافکن الهی حرکت می‏کند و در جای پای شایستگان گام برمی‏دارد تا بندها پاره گردد، بندگان آزاد گردند، ملت‏های گمراه متلاشی شوند و نیکان با یکدیگر در پنهانی متحد گردند و کارآگاهان نتوانند اثرشان را به دست آورند- هر چند دقت و تحقیق کنند.

در چنین روزگاری اسلحه‏ها آماده گردد و چشم‏ها بر اثر توجه به قرآن باز شود و تفسیر قرآن گوش آنان را هدف قرار دهد و آنها را باز کند و شب و روز تشنگی معنوی آنان را برطرف گرداند.

3- و قال علیه‏السلام: لتعطفن الدنیا علینا بعد شماسها عطف الضروس علی ولدها و تلا عقیب ذلک:

«و نرید ان نمن علی الذین الستضعفوا فی الارض و نجعلهم ائمه و نجعلهم الوارثین». [نهج البلاغه فیض الاسلام ، کلمات قصار، شماره 200] .

امام علیه‏السلام (درباره‏ی ظهور دولت حقه‏ی آل محمد علیهماالسلام) فرموده است:  « دنیا بر ما (آل محمد) بازگردد و مهربانی نماید، مانند بازگشت شتر بدخو و گازگیر به بچه‏ی خویش.»

سپس آیه‏ی 5 از سوره‏ی قصص را قرائت فرموده‏اند:

ما اراده کرده‏ایم منت گذاریم بر آنان که در زمین ناتوان شمرده شده‏اند و آنان را پیشوا و رهبران دین و دنیا قرار دهیم.

جمع شدن اصحاب حضرت مهدی

4- فی حدیثه علیه‏السلام: فاذا کان ذلک ضرب یعسوب الدین بذنبه، فیجتمعون الیه کما یجتمع قزع الخریف. [نهج البلاغه فیض الاسلام ، کلمات قصار ، حدیث 1] .

هنگامی که زمان ظهور حضرت مهدی علیه‏السلام برسد و پیشوای دین بر جای خویش استوار گردد، مردم همانند ابرهای پراکنده‏ی پائیزی در اطراف او جمع می‏شوند. – سیمای نهج البلاغه ، محمدمهدی علیقلی))

((برنامه مهدی موعود پیروی از قرآن و هدایت است‏

«یعطف الهوی علی الهدی اذا عطفوا الهدی علی الهوی و یعطف الرای علی القرآن اذا عطفوا القرآن علی الرای.» [خطبه 138] .

هنگامی که مردم هدایت را پیرو هواهای نفسانی خود قرار دهند، مهدی موعود (ع) می‏آید و هواهای نفسانی را مغلوب نظریات تابع قرآن می‏دهد برنامه آن حضرت حکومت قرآن و هدایت است. – نهج البلاغه و آگاهی از غیب ، جعفر سبحانی)) 

((پیشگویی درباره مهدی

اندیشه‏ی ظهور مصلح کل و اینکه تاریخ بشری به سوی حاکمیت مطلق عدل و حق و حکومت صالحان پیش می‏رود، یک اندیشه‏ی اصیل و دیرپاست که ریشه در عمق جان و ژرفای فطرت انسانی دارد. می‏توان گفت که اساس مطلب، مورد تایید و تصدیق همه‏ی ادیان و مذاهب و بسیاری از مکتبهای جامعه‏شناسی مادی است. تنها اختلاف در تعیین فرد مشخصی است که این حرکت بزرگ و جهانی را رهبری خواهد کرد. شیعیان با استناد به روایات معتبری که به صورت گسترده‏ای در کتابهای احادیث از معصومین علیهم‏السلام نقل شده، معتقدند که این شخص، امام دوازدهم حضرت حجه بن الحسن العسکری (عج) است که هم اکنون زنده است و هنگامی که زمینه‏های ظهور ایشان فراهم شد به امر خداوند ظهور خواهد کرد و با تاسیس حکومت صالحان ، وارث خدا روی زمین خواهد شد.

بحث در این موضوع را به کتابهای فراوانی که در این زمینه نوشته شده است موکول می‏کنیم و در اینجا به تناسب مقام، قسمتی از خطبه‏ی امیرالمومنین (ع) را که در نهج‏البلاغه آمده است نقل می‏کنیم. طی این خطبه ظهور صاحب‏الزمان (عج) و راه و روشی را که دنبال خواهد نمود و حتی غیبت طولانی و مستور بودن ایشان از مردم، پیش‏بینی شده است.

الا و من ادرکها منا یسری فیها بسراج منیر و یحذو فیها علی مثال الصالحین لیحل فیها ربقا و یعتق فیها رقا و یصدع شعبا و یشعب صدعا فی ستره عن الناس لایبصر التائف اثره و لو تابع نظره ثم لیشحذن فیها قوم شحذ القین النصل. تجلی بالتنزیل ابصارهم و یرمی بالتفسیر مسامعهم و یغبقون کاس الحکمه بعد الصبوح. [خطبه 150] .

آگاه باشید آن کس از ما (مهدی (ع)) که آن فتنه‏ها را دریابد، با چراغی روشنگر در آن گام می‏نهد و بر همان سیره و روش صالحان رفتار می‏کند تا گره‏ها را بگشاید، بردگان و ملتهای اسیر را آزاد سازد جمعیتهای گمراه و ستمگر را پراکنده و حق‏جویان پراکنده را گرد هم آورد. این رهبر، پنهان از مردم به سر می‏برد آنچنان که جویندگان، اثر قدمش را نبینند هرچند در یافتن او بسیار جستجو کنند. سپس گروهی برای درهم کوبیدن فتنه‏ها مهیا می‏گردند همچون مهیا شدن شمشیر به دست تیرگر. چشم اینها با قرآن روشنی می‏گیرد و معانی آیات آن به گوششان افکنده می‏شود و صبح و شام از جام حکمت الهی سیراب می‏گردند. – بینش تاریخی نهج البلاغه ، یعقوب جعفری))

((حکومت حضرت مهدی

یـَعـْطـِفُ الْهـَوی عـَلَی الْهـُدی، اِذا عـَطـَفُوا الْهُدی عَلَی الْهَوی. [خطبه 138] . (آن پیشتاز الهی) خواهش نفسانی را به هدایت آسمانی بازگرداند و آن هنگامی است که (مردم) رستگاری را تابع هوی ساخته اند.)

حکومت دادگستر حضرت مهدی

ای مردم! وقت است که هر وعده نهاده درآید و آنچه را نمی‏شناسید نزدیک است - از پرده - برآید .... (مردم در حکومت مهدی (عج) دیده‏هاشان به تفسیر قرآن که شنوند روشن شود - چنانکه باید - بام و شام جامهای حکمت نوشند - و در تکمیل نفس بکوشند . (خطبه 150)

خبر از ظهور حضرت مهدی

(اعتقادی، سیاسی)

وَ قَالَ [علیه السلام] لَتَعْطِفَنَّ الدُّنْیَا عَلَیْنَا بَعْدَ شِمَاسِهَا عَطْفَ الضَّرُوسِ عَلَی وَلَدِهَا وَ تَلَا عَقِیبَ ذَلِکَ وَ نُرِیدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَی الَّذِینَ اسْتُضْعِفُوا فِی الْأَرْضِ وَ نَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَ نَجْعَلَهُمُ الْوارِثِینَ.

و درود خدا بر او، فرمود: دنیا پس از سرکشی، به ما روی می کند، چونان شتر مادة بدخو که به بچه خود مهربان گردد. (سپس این آیه را خواند)

"و اراده کردیم که بر مستضعفین زمین، منّت گذارده آنان را امامان و وارثان حکومت ها گردانیم."))

بسم الله الرحمن الرحیم

بعضی از نا آگاهان چنین پنداشته اند که انتظار مهدی عج، ممکن است سبب رکود و عقب ماندگی، یا فرار از زیر بار مسئولیت ها و تسلیم در برابر ظلم و ستم گردد. چرا که اعتقاد به این ظهور بزرگ مفهومش قطع امید از اصلاح جهان قبل از او و حتی کمک کردن به گسترش ظلم و فساد است تا زمینه ظهور آن حضرت فراهم گردد. در صورتی که چنین نیست و انتظار این ظهور بزرگ آثار و برکات سازنده ای دارد، که در ذیل به چند نمونه اشاره می کنیم:

1. خود سازی فردی:

چنین تحولی قبل از هر چیز نیازمند عناصر آماده و با ارزش انسانی است که بتوانند بار سنگین چنان اصلاحات وسیعی را در جهان به دوش بکشند، و این در درجه اول محتاج به بالاترین سطح اندیشه و آگاهی و آمادگی روحی و فکری برای همکاری در پیاده کردن ن برنامه عظیم است. تنگ نظریها، کوته بینیها، کج فکریها، حسادت ها، اختلافات کودکانه و نابخردانه و بطور کلی هر گونه نفاق و پراکندگی با موقعیت منتظران سازگار نیست.

نکته مهم ایناست که منتظر واقعی، برای چنان برنامه مهمی، هرگز نمی تواند نقش تماشاچی را داشته باشد، باید از هم اکنون حتما در صف انقلابیون قرار گیرد.

ایمان به نتایج و عاقبت این تحول هرگز به او اجازه نمی دهد که در صف مخالفان باشد و قرار گرفتن در صف موافقان نیز محتاج به داشتن اعمالی پاک و روحی پاکتر، و برخورداری از شهامت و آگاهی کافی است.

من اگر فاسد و نادرستم چگونه می توانم در انتظار نظامی که افراد فاسد و نادرست در ان هبچ گونه نقشی ندارند، بلکه مطرود و منفور خواهند بود، روز شمار یکنم.

آیا این انتظار برای تصفیه روح و فکر و شستشوی جسم و جان از لوث آلودگی ها کافی نیست؟

ارتشی که در انتظار جهاد اسلامی و ازادی بخش به سر می برد حتما به حالت آماده باش کامل در می اید. سلاحی که برای چنین میدان نبردی شایسته است به دست می اورد و سنگرهای لازم را می سازد. آمادگی رزمی افراد خود را بالا می رد، روحیه افراد خود را تقویت می کند و شعله عشق و شوق برای چنین مبارزه ای را، در دل فرد فرد سربازانش زنده نگاه می دارد، ارتشی که دارای چنین آمادگی نیست، هرگز در انتظار به سر نمی برد، و اگر بگوید دروغ می گوید.

انتظار یک مصلح جهانی به معنای آماده باش کامل فکری و اخلاقی، مادی و معنوی برای اصلاح همه جهان است. فکر کنید چنین آماده باشی چقدر سازنده است. برای تحقق بخشیدن به چنین انقلابی، مردانی بسیار بزرگ و مصمم و بسیار نیرومند و شکست ناپذیر، فوق العاذه پاک و بلند نظر، کاملا آماده و دارای بینش عمیق لازم است.

و خود سازی برای چنین هدفی مستلزم به کار بستن عمیق ترین برنامه های اخلاقی و فکری و اجتماعی است، این است معنای انتظار واقعی،

آیا هیچ کس می تواند بگوید چنین انتظاری سازنده نیست؟

خودیاریهای اجتماعی

منتظران راستین در عین حال وظیفه دارند تنها به خویش نپردازند، بلکه مراقب حال یکدیگر باشند، و علاوه بر اصلاح خویش در اصلاح دیگران نیز بکوشند، زیرا برنامه عظیم و سنگینی که انتظارش را می کشند یک برنامه فردی نیست، برنامه ای است که تمام عناصر انقلاب باید در آن شرکت جویند، باید کار به صورت دسته جمعی و همگانی باشد، کوشش ها و تلاش ها باید هماهنگ گردد، و عمق و وسعت این هماهنگی باید به عظمت همان برنامه انقلاب جهانی باشد که انتظار آن را دارند.

در یک میدان وسیع مبارزه دسته جمعی، هیچ فردی نمی تواند از حال دیگران غافل بماند، بلکه موظف است هر نقطه ضعفی را در هر کجا ببیند اصلاح کند و هر موضع آسیب پذیری را ترمیم نماید، و هر قسمت ضعیف و ناتوانی را تقویت کند، زیرا بدون شرکتفعالانه و هماهنگ تمام مبارزین، پیاده کردن چنان برنامه ای امکان پذیر نیست.

منتظران واقعی علاوه بر اینکه به اصلاح خویش می کوشند، وظیفه خود می دانند که دیگران را نیز اصلاح کنند.

این است اثر سازنده دیگری برای انتظار قیام مصلح جهانی.

ز بس که منتظرم !

کی باز خواهی آمد
ای رفته از نظر ؟!
عمریست که به لغزش گامهایت خیره ام !
افسونِ آمدنت
زیستن به کامم شیرین نموده است
دانم خواهی آمد! روزی
بوسه بر اشکهای شوقم خواهی داد
پیشانیِ داغم زحسرت لبهایت درآتش است!
موی هایم تسلیم نوازش انگشتانت اند!
تا به هر تارش چنگ رسانی
خروش عشق ترنّم خواهد نمود!
بیا که دل از فراق تو پاره ای خون است!
تن نرم تورا درآغوش خواهم کشید آیا
قبل از آنکه سنگ سخت گور در آغوش کشم؟!!!
صوت مبهمی به گوشم آهسته آهسته می تراود که:
خواهد آمد او!
تو را سوار بر اسپ سپید آرزوها
به بیکرانة چکاد افتخار خواهد تاخت!
***
ذهن آماسیده ام، دیرگاهیست
زخمِ تکرار را به چرکاب نشسته است!
طراوت از لبان جاریت می طلبم
من گدای دیرین عشق توام
لعلی از لبان سرخ تو
مرا ز احتیاج می رهاند!
" عطش " که می دانی چیست؟!
آری اینگونه ام!

در انتظار سبز قدمهایت
نه آب
بل شراب
ز تُنگِ سپید ریخته ام
گل سرخ امید بیخته ام
چراغِ اشک شوق افروخته ام
شمعی ز خاطرات خویش، سوخته ام
***
ولی چه سود؟!!!
افسوس !
می دانم
این دلِ هزار تیرِ عشق خوردة من
تابِ صدای گامهای تو را نخواهد آورد!
ز بس که منتظر است !!!

روز نهم ربیع الاول روز عید بزرگ و روز عید بَقر یعنی شکافتن است. هر که در این روز چیزی انفاق کند گناهانش آمرزیده شود و گفته اند مستحب است در این روز اطعام برادران مومن و خشنود گردانیدن ایشان و توسعه دادن در نفقه و پوشیدن جامه های نو و شکر و عبادت حق تعالی کردن، و این روز، روز برطرف شدن غمها است و روز بسیار شریفی است و چون روز هشتم ماه، وفات امام حسن عسکری علیه السلام بوده، این روز، روز اول امامت حضرت صاحب الزمان ارواح العالمین فداه و سبب مزید شرافتش خواهد بود.

بسم رب المهدی(عج)

اَللّهُمَّ کُنْ لِوَلِیِّکَ الْحُجَّةِ بْنِ الْحَسَنِ

صَلَواتُکَ عَلَیْهِ وَعَلى آبائِهِ

فی هذِهِ السّاعَةِ وَفی کُلِّ ساعَةٍ

وَلِیّاً وَحافِظاً وَقائِداً وَناصِراً وَدَلیلاً وَعَیْناً

حَتّى تُسْکِنَهُ أَرْضَکَ طَوْعاً وَتُمَتِّعَهُ فیها طَویلاً

آغاز امامت امام عصررا به پیشگاه مقدس ایشان و  به تمای شیقتگان آن حضرت تبریک می گوییم

پایانانتظارنزدیکست...