دل به داغ بی کسی دچار شد نیامدی
چشم ماه و آفتاب تار شد نیامدی

سنگهای سرزمین من در انتظار تو
زیر سم اسبها غبار شد نیامدی

چون عصای موریانه خورده دستهای من
زیر بار درد ، تار و مار شد ، نیامدی

ای بلندتر ز کاش و دورتر ز کاشکی
روزهای رفته بی شمار شد نیامدی


عمر انتظار ما حکایت ظهور تو
قصه بلند روزگار شد نیامدی

باز آی دلبرا که دلم بی قرار توست
وین جان بر لب آمده در انتظار توست

در دست این خمار غمم هیچ چاره نیست
جز باده ای که در قدح غمگسار توست


ساقی به دست باش که این مست می پرست
چون خم ز پا نشست و هنوزش خمار توست


هر سوی موج فتنه گرفته ست و زین میان
آسایشی که هست مرا در کنار توست

سیری مباد سوخته تشنه کام را
تا جرعه نوش چشمه شیرین گوار توست

بی چاره دل که غارت عشقش به باد داد
ای دیده خون ببار که این فتنه کار توست

هرگز ز دل امید گل آوردنم نرفت
این شاخ خشک زنده به بوی بهار توست

ای سایه صبر کن که بر آید به کام دل
آن آرزو که در دل امیدوار توست

نمی دانم کی خواهی آمد ، آشنای دل ! تویی که هنوز به حقیقت نمی
دانم کیستی ؟ تویی که یک روز غروب بر حاشیه دلم قدم می گذاری واحساس حضورت مرا
قلقلک می دهد . همه نوشته ها تو را گفته اند و همه کتاب ها تو را خوانده اند ، ولی
کمتر چشمی تو را در خواب دیده است . تو سرچشمه بهترین های عالم هستی ، مرا خوب می شناسی ، ولی من هنوز نمی شناسمت . تو را در لابه لای صفحات نمی توانم بیابم .
تو احساس گم من هستی که در روز جمعه ، بر منطق احساس من جاری می
شوی ، هیچ می دانی ، که من همانی هستم که هیچگاه ندیدمت ؛ چون حضور تو را حس کرده ام ، ولی ظهور تو را هنوز نه ، تا دیگر دلم میان بودن یا نبودن مردد نشود . امروز
که اندازه تمام دلواپسی های نهج البلاغه در پاییز عاطفه های اهالی کوفه دلشوره پیدا
می کنم و آنگاه در زیر باران غدیر خیس می شوم تا شیعه شوم ، باز مهمان حضور تو می
شوم . حضور تو آنقدر وسیع است که حتی در افق نگاه خزان زده غرب نیز می توان تو را
فهمید . نمی خواهم دلم را با چیزهای سر درگم ، گرم کنم.
شب ها که باران به احساس سبز شالی زاران قدم می گذارد و مترسک های
لب جالیز ، سرما را پخش می کند و سر انگشتانم اقامتگاه پرندگان مهاجر می شود ؛ تو
نیز بر می گردی . دلم راضی نمی شود تو را لا به لای خطوط کتاب ها جستجو کنم . رد
پای تو روی دل من است و جا پای قدمهایت یخ ذهنم را آب کرده است .
تو می آیی . بگو می آیی ، می دانم . نه نمی گویی ، اصلاً در دفتر
حضور تو ، ظهور تو حک شده است . بگو راست می گویم . امروز مثل دیروز نیستم و فردا
مثل امروز نخواهم بود؛ چون می دانم مرا می خوانی . سرنوشت من این است که منتظر
بمانم و تو منتَظَر . باور کن هیچ تردیدی ندارم ؛ زیرا همه سلول هایم ، همه ی نفس
هایم ، سرنوشت غدیری است که مرا شیعه ساخت و آغاز دلشورگی های مولایم علی ( ع ) شد
. مولا جان ، این ها سرگذشت نیست ، این ها سرنوشت است ، سرنوشت غربت و انتظار ...

از میان اشک ها خندیده می آید کسی

خواب بیداری ما را دیده می آید کسی

با ترنم با ترانه با سروش سبز آب

از گلوی بیشه خشکیده می آید کسی

مثل عطر تازه تک جنگل باران زده

در سلام بادها پیچیده می آید کسی

کهکشانی از پرستو در پناهش پرفشان

آسمان در آسمان کوچیده می آید کسی

خواب دیدم , خواب دیده در خیالی دیده اند

از شب ما روز را پرسیده می آید کسی

 
ای تمام زیبایــــی!

 عشق تنها با تو معنا می شود و دلدادگی، کودک نوآموز دبستان کوی توست.
تو جانی و همه خوبیهای عالم، کالبد.
اگر هنوز آیین مهرورزی غبار خاموشی نگرفته است،

چون مهر رخ تو برآیینه ها می تابد.

اگر هنوز امیدی است، چون گرمای نفس تو چون نسیم بهاری،

 جان می بخشد و شکوفایی می آورد.

ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست
منزل آن مه عاشق کش عیار کجاست
هرسر موی مرا باتو هزاران کاراست
ماکجاییم و ملامتگر بی کار کجاست
ساقی و مطرب و می،جمله مهیاست ولی
عیش، بی یار مهیا نشود یار کجاست