بیا که بی تو آینه ها،

 زنگار غربت گرفته اند و

 قطار آشنایی ها، فریاد غریبی

 می کشد، هیچ کس حریم اطلسی ها

را پاس نمی دارد و بر داغ لاله ها مرهم

نمی گذارد. بیا که بی تو قنوت شاخه ها، اجابتی

جز غروب تلخ خزان ندارد.بیا که بی تو کدام دست مهر،

 سرشک غم از دیدگان یتیمان برمی گیرد؟ و کجاست آغوش مهربانی

که دل های زخمی را به ضیافت ابریشمی بخواند.بیا که بی تو آسمان دلم اسیر

 تیرگی هاست و هرگز ستاره امید در برج اقبال، رحل خوش بختی نمی افکند.
ای آب آب، رودخانه ها عطش دیدار تو را دارند و در بستر انتظار به سوی دریای

ظهور تو شتابان اند.قامتی به استواری کوه، دلی به بی کرانگی دریا، طراوتی به لطافت

سبزینه ها، سینه ای به فراخی آسمان ها و صمیمیتی به گرمی خورشید باید تا تو را خواند و

 کاروان دل ها را به منزلگاه امید کشاند. این همه را که اندکی بیش نیست، از دل شکسته ترین

 منتظران تاریخ دریغ مدار، که ظهور تو اجابت دعای ماست.

 دلم به هرم وجود تو می تپد ، وجودم به یمن حضورتو پا برجاست .

 اگر آنی عنایت تو  از این عالم بر گرفته شود ، همه  

 چیز به هم می ریزد ، فلک به هم می پیچد ،

 آسمان فرو می افتد و زمین همه را در خود می بلعد   

 و خود نیز هیچ و هیچ می شود .

 یا صاحب الزمان ! بر زشتی هایم خرده مگیر، به

 اشکهایم بنگر که از در پشیمانی و توبه برگونه هایم

 می غلتد .

چشم هایم در بدر دنبال توست . دیده هایم نگران و  

 دلواپس، به هر سوی، تو را می جویند .

 ماه من ، نقاب از روی برگیر و گوشه ی چشمی

 بر این لب تشنه ی لقاء نما.

 ماه من ، ای که بر تمام عالم ، نو ر وجود  

 می پاشی و میمنت حضور توست که

 فلک را به پا می دارد...بیا.

 بیا و نسیم ملایم عدل را بر جای جای عالم روان ساز

 تا در آن لحظه شادی بخش   ،

 چشم به راهانت ، دلشاد و مسرور ، لبخند فتح بر

 لبان کائنات ببینند و به باور بگویند :

ماه من ... ماه همه

بیا

اللهم عجل لولیک الفرج

ای فریادرس در ماندگان ! خستگان این برهوت

پرآشوب را دریاب.

 ای مهربان پدر !

 می خوانمت و می خواهمت ، بیا ای پناه بی پناهان.

 یا صاحب الزمان که پناهی مرا بیاب

                                   دستم بگیر تا نفتادم  ز پا ، بیا

خون شد دلم زطعنه ی بیگانگان و نیست

                                   اکنون مرا به غیر تو کس آشنا ،بیا

عمرم گذشت و دولت وصلت نشد نصیب

                                  تا سر بگیرم عمر خود از ابتدا ،بیا

طوفان فتنه موج فکن شد در این محیط

                                        بهر نجات شیعه ز گردابها بیا

ای عیسی پنهان شده بر طارم مینا بیا

             ازهجر روزم قیرشد دل چون کمان بدتیرشد              

یعقوب مسکین پیر شد ای یعقوب برنا بیا

ای موسی عمران که درسینه چه سیناهاستت

گاوی خدایی می کند از سینه ی سینا بیا

رخ زعفران رنگ آمدم خم داده چون چنگ آمدم

در گور تن تنگ آمدم ای جان با پهنا بیا

چشم محمد با نمت واشوق گفته در غمت

ز آن طره ای اندر همت ای سر ارسلنا بیا

خورشید پیشت چون شفق ای برده از شاهان سبق

ای دیده ی بینا به حق وی سینه ی دانا بیا

ای جان تو و جانها چو تن بی جان چه ارزد خود بدن

دل داده ام دیری است من تا جان دهم جانا بیا

تا برده ای دل را گرو شد کشت جانم در درو

اول تو ای دردا برو و آخر تو درمانا بیا

ای تو دوام و چاره ام نور دل صد پاره ام

 اندر دل بیچاره ام چون غیر تو شد لا بیا

نشناختم قدر تو من تا چرخ می گوید زفن

وی بر دلش تیری بزن وی بر سرش خارا بیا

ای قاب قوس مرتبت و آن دولت با مکرمت

کس نیست شاها محرمت در قرب او ادنا بیا

ای خسرو و مه وش بیا ای خوشتر از صد خوش بیا

ای آب و آتش بیا   ای در و ای دریا بیا

 آقا نگاهت جای آهو هاست، می دانم
دستان پاکت مثل من تنهاست، می دانم
آقا دلت در هیچ ظرفی جا نمی گیرد
جای دل تو وسعت دریاست ، می دانم
می آیی و با دستهایت پاک خواهی کرد
اشکی که روی گونه مان پیداست ، می دانم
برگشتنت در قلب های مرده مردم
همرنگ طوفانی ترین دریاست ، می دانم
جای سرانگشتان پر نورت در این ظلمت
مانند رد باد بر شنهاست ، می دانم
در باور کوتاه این مردم نمی گنجد
وقتی بیایی اول دعواست ، می دانم
ای کاش برگردی که بعد از این همه دوری
یک بار حس بودنت زیباست ، می دانم
آقا اگر تو برنمی گردی دلیل آن
در چشمهای پر گناه ماست ، می دانم
کی باز میگردی ، برایم بودن با تو
زیباترین آرامش دنیاست ، می دانم
تو باز می گردی اگر امروز نه ، فردا
از آتشی که در دلم پیداست ، می دانم

به امید ظهور

چه خوشست مـن بمیرم به ره ولای مهدی
سر و جـان بـها ندارد که کنم فدای مهدی
همه نقد هستی خود بدهم به صاحب جان
کـه یکـی دقـیقه بینم رخ دلگشای مهدی
نه هوای کعبه دارم نه صفا و مروه خـواهـم
که ندارد این مکان‎ها به خدا صفای مهدی
چـه کـنم چـه چـاره سازم کـه دل رمـیده من
نـکـنـد هـوای دیگر به جز از هـوای مهدی
من دل‎شکسته هر دم به امید در نشستم
کـه مگـر عـیـان ببینم رخ دلـشگای مهدی

قلم اجازه بده تا که عرض حال کنم
ظهور مهدی موعود را سؤال کنم

دلم گرفت و دلم را به یک نوا دادم
تمام بغض دلم را به واژه ها دادم

غروب جمعه رسیده است و عطر شوق تو باز
غروب جمعه رسیده است و وقت راز و نیاز

تمام هفته ی ما روی جاده ها سر شد
تمام هفته ی ما بی حضورت آخر شد

تمام هفته ی ما بی تو سرد و غمگین بود
و زیر هر قدمی احتمال یک مین بود

کبوتری به بلندای آسمان نپرید
کسی ز دختر بی خانمان گلی نخرید

جهان لباس سیاهی و مرگ پوشیده است
تمام صحن خیابان ز برگ پوشیده است

تمام حجم خیابان هجوم تابوت است
و عشق بمب بزرگی بدون باروت است

و عشق واژه ی تکرار هر غزل شده است
و عشق تا حدّ یک نام مبتذل شده است

و آنچه در دل ما نیست پاکی ذات است
و عشق مضحکه ی قرن ارتباطات است

دوباره باغچه آتش گرفت و بلبل سوخت
و مرگ ، صاعقه ای زد و شهر کابل سوخت

چقدر چلچله ها یک شبه یتیم شدند
زنان سر به گریبان دچار بیم شدند

اگر چه دست توسّل به طور سینین است
عروس زخمی دنیای ما فلسطین است

و در تمام جهان یک ستاره روشن نیست
اگر که هست ولی چشم ، چشم دیدن نیست

خدا کند که در این سال، سال بی لبخند
خدا کند که در این صحنه ی بگیر و ببند

خدا کند که در این روزهای مرگ و گناه
که هر چه راه رسیده است تا دهانه ی چاه

غروب جمعه ای آن آفتاب سر بزند
و بی خبر برسد عاشقانه در بزند

در انتظار چه ساعت نشسته ای آقا!
که پشت میز بلاغت نشسته ای آقا!

گناه کردن ما را عذاب بیخود نیست
برون نیامدن آفتاب بیخود نیست

قلم اجازه بده تا که عرض حال کنم

اللهم  صل علی  محمد  و آل محمد و عجل فرجهم...