جان رامپرس با غم هجران چه می کند؟

باتیغ تیزپیکرعریان راچه می کند!

مستانه غمت می جنت نمی خورد

سرگشته تو باسروسامان چه می کند؟!

بودیم و خاک با نگهت کیمیا شدیم

بنگربه ذره مهردرخشان چه می کند؟!

ازابرلطف توست که سرسبزمانده ایم

دراین کویرتَف زده باران چه می کند!

ای صدبهارازتو شکوفا..بیا بیا...!

بادخزان ببین به گلستان چه می کند!

ای منتظربیا ونظرکن که داغ هجر

بالاله های سوخته دامان چه می کند!

درحسرت تو دربدری شد نصیب خضر

ورنه به سیرکوه وبیابان چه می کند؟

دست نیاز سوی تو دارد وگرنه نوح

بازورق شکسته به توفان چه می کند؟

ازلوح دل نشوید اگرگردمعصیت

این حلقه های اشک به دامان چه می کند!

مجنون خاک راه توباشد بیا ومپرس

این مور زیرپای سلیمان چه می کند؟!

عزیز دل!

تودرپشت پرچین آسمانی کدام معنویت پنهان شده ای

 که چشم هیچ کبوتراشتیاقی نمی تواند پیدایت کند...؟

تو برسجاده کدام ابرنماز می خوانی که هربار صاعقه ای

 آرزوی دیدارت رابه آتش می کشاند؟!...

تو آیینه دار تجلی کدام صفت خداوندی که همواره درمرز میان ظهور واختفاء گام میزنی؟!...

توچگونه آشکاری که دست دیدار هیچ چشمی به قامت بلند تو نمی رسد وچگونه پنهانی که همه وجود خبرازحضورتو می دهد..؟!...

چراغ دیده روشن کن ، که تا روشن کنی جانم

بیا ای نور را توام که در راهت گل افشانم


گل ناتم تو میریزد زنوک خامه ام برچین !

مرا بس شاخه ای از آن ، که تا بر سینه بنشانم


کلید سبز بختم را مکن پنهان میان لب

سخن را قفل بگشا ، تا چمن سازی بیابانم


بلم آهسته ران ، ای سرنشین شط شعر من

که آواز کهن را درهوایی نو بیافشانم


بیا جشنی بپاسازیم ، میلاد محبت را

به جای غم تو باشی میزبان ای رد پنهانم


گل یادت می آراید غزلهای مرا آری

گلاب از آن چکد ، گر بفشری برگی ز دیوانم ...

نگاه می کنی و می گذری
و ما همچنان
فرو می رویم گریبانِ غفلت خویش را
تو کشفِ حقیقتی
تو آتش بس آشوبی
اشاره می کنی و تاریخ تمام می شود
سلام می دهی و می روی.

بازی زلف تو امشب بسر شانه ز چیست ؟

ای بشارت بهشتی، ای ظهور ناگهانی
یک غزل به من نظر کن، با دو چشم آسمانی

در مقام از تو گفتن، ناتوان ناتوانم
می کنم تو را تکلم، با زبان بی زبانی

دیدن تو آرزویی، از تبار غیرممکن
پشت خلوت خیالم، مثل بوی گل، نهانی

می دوم نشانه ات را پابه پای بوی حسرت
می دوم نشانه ات را، پابه پای بی نشانی

تو، عبور یک خیالی، رد پا نمانده از تو
از کجا گذشته ای تو، ای نسیم ناگهانی؟!

رد قلب عاشقت را، از غزل گرفته ام من
ای تغزل مجسم، ای غزل ترین نشانی

کی ظهور می کنی تو، آفتاب عالم آرا؟
کی ظهور می کنی تو، ای فروغ جاودانی؟

حاجتی ندارم از تو، جز تبسم ظهورت
کی غبار غیبتت را، از دلم می تکانی؟!