نمی دونم تا حالا چقدر به یاد امام زمانمون بودیم ! نمی دونم ما بیشتر به یاد اماممون بودیم و برای فرجشون دعا کردیم یا ایشون به فکر و یاد ما بودند و برای ما به خاطر گناهانمون از خدا طلب آمرزش کردند  ! 

نمی دونم ما که ادعای انتظار داریم بیشتر منتظر آقامون بودیم یا ایشون بیشتر منتظر بودند تا لحظه ای به یاد ایشان باشیم و برای فرجشان دعا کنیم نمی دونم ما بیشتر برای فرج آقامون گریه کردیم یا آقامون به خاطر گناهامون برای ما  !

نمی دونم ما چقدر با اون کسایی که امام حسین رو در صحرای کربلا تنها گذاشتند فرق داریم مگر نه اینکه اون ها هم امامشون رو تنها گذاشتند مگر آن ها گناهی جز این داشتند  !

نمی دونم آقامون مثل پدرشون علی سرشون رو توی کدوم چاه فرو می برند و گریه می کنند که صدایشون به ما نمی رسه شاید هم می رسه ولی ما اهمیتی نمیدیم ، شاید ناله ی همون مادری که از داغ فرزندش ناله می کنه همون ناله اماممون باشه ولی ما که چشم دلمون کور شده نمی شنویم و حتی نمی بینیم  !

شاید ما که شب های جمعه منتظر ظهور آقامون هستیم ، آقامون بیشتر منتظر ما باشند تا یاریشون کنیم ! و هزاران شاید مثل این   ....
ای کاش   ...
ای کاش می فهمیدیم که ما همان کسانی هستیم که باید زمینه ظهور آقا را فراهم کنیم
ای کاش می فهمیدیم هیچ یک از اشک هایی که در محرم ریختیم قبول نیست اگه اماممان به خاطر ما و گناهانمان اشک بریزند
ای کاش هر روز دقیقه ای را برای اماممان صرف می کردیم و حداقل برای اصلاح خودمون و فرجشون دعا می کردیم  !
ای کاش صدای آقایمان را می شنیدیم که گفتند خدایا ، شیعیان ما از زیادی گل ما خلق شده اند و به آب ولایت ما عجین گشته اند . خدایا آن ها را بیامرز و گناهانشان را عفو فرما. پروردگارا! آن ها را روز قیامت در مقابل چشمان دشمنان ما مواخذه مفرما ، چنانچه میزان گناهانشان بیشتر و صوابشان کمتر است از اعمال من بردار و به صواب آنها بیافزای!

همه می گوییم جمعه ها دلتنگیم . اما بیایید واقعا دلتنگ شویم . دلتنگ از این همه نامرادی ، از این همه فریاد های بی فریاد رس ، از هجوم ناکامی ها در زمانه ای که همه را نامی است و کامی و یاری و دیاری . اما چرا دلتنگ از این همه چیز ؟؟؟ بیایید تنها دلتنگ از اعمال خود باشیم . دلتنگ از خود که تا اسیر ظواهری چون لذت بی حجابی ، کلاه برداری ،حرام خواری، ربا ، دروغ ، تهمت و ... می شویم فراموش میکنیم که از حسین زمانمان دعوت کرده و به او لبیک گفته ایم . آن گاه پس از این دلتنگی به خداوند رحیم و رحمان پناه ببریم و امام زمانمان ، حسین زمانمان را بخواهیم و بگوییم :

بیا که شاهنامه عمر ، آخری بدین خوشی نخواهد داشت  و این شعر طویل را بی قافیه مپسند . 

من تمام شده ام!  بیا !!!!!!!!!!!!!!!!