ای ماه بنی­هاشم!


تمام سروهای ایستاده، مرید تواَند؛
آن هنگام که نام تو در گیتی رقم می­خورَد و کبوتران، بال­های خود را به احترام آفرینش دو دستت بر هم می­زنند که میلاد و وداع کشتگان تیغ عشق، هر دو به رنگ شادی است.
ای پرچم­دار سپاه اسلام،
 نام تمام یاس­ها را عباس گذاشتند.

السلام یا باب­الحوائج

عباس؛
یعنی دو چشم نگران از تشنگی کبوترانِ بی­پناه.

عباس؛
یعنی نگهبان چادر سرخ گلبرگ­های شقایق.

عباس؛
شاهد دیروز و شهید فرداست.

وقتی می­خندد،
معصومیت علی را در چاهِ به اشک نشسته چشمان عمیقش نظاره خواهی کرد؛
خورشیدی است که بلندای پیشا­نی­اش،
پرچم نصرٌ من الله محمدی است.
بخند، ای نورسیده!
تا بر دانه­های مروارید سپید خنده­ات، نیازمندان دخیل ببندند،
یا باب­الحوائج!
ولادت، شهامت، شهادت
عباس،
یعنی فانوس خیمه خاطرات حسین و موسیقی افلاک در دستگاه معرفت و وفا.

ای آینه­دار کربلا و ای دست بیرون­آمده از آستین خدا!
شوق رسیدنت، شعبان را سرمست می‌کند.

ای شعله خانه علی(ع)!
ملایک، آرزومند تواَند. وقتی شناسنامه­ات را به مُهر مِهر حسین آذین کردند، در سه ایستگاه، بوی بهشت را از تو استشمام کردیم:
 ولـــــادت،
شـــــهامــــت،
 شــــــهــــــادت.