امام محبوبم، ندیده دل به تو سپردم و در دیدن، جان را .
بارها دست دل را گرفته و او را به هر کوی و برزنی که نشانی از تو داده‏اند، کشاندم. به هر سو نظر افکندم و پرنده دلم را به هوای تو پرواز دادم.
گفته‏اند می‏آیی. نکند آمدنت فراتر از پیمانه عمرم باشد. سال‏هاست می‏شناسمت. تو در پشت قلب‏های شکسته مؤمنان هستی، در صدای لرزان «الغوث الغوث‏» شان که مظلومیت از آن می‏بارد.
مهدی جان، آن زمان که پا به عرصه وجود نهادی، زمین بر آسمان برتری یافت و عشق تو، حیرانی و چرخش زمین را به وجود آورد. ماه به عشق تو گرد زمین می‏چرخد و ستاره‏های کهکشان راه شیری راهت را نور پاشی می‏کنند.
شهاب‏ها خود را در برابر قدومت فدا می‏سازند. خورشید سال‏ها است‏به نامت می‏سوزد، می‏گدازد و نور می‏پاشد. می‏دانم، می‏دانم تو نیز دلتنگی، تو نیز می‏خواهی، اما ما هنوز مقدمه‏ای را برایت‏به تکامل نرسانده‏ایم. اما کمکمان کن.

   اَللّهُمَّ عجِّلْ لِوَلِیِّکَ الْفَرَج