چراغ دیده روشن کن ، که تا روشن کنی جانم

بیا ای نور را توام که در راهت گل افشانم


گل ناتم تو میریزد زنوک خامه ام برچین !

مرا بس شاخه ای از آن ، که تا بر سینه بنشانم


کلید سبز بختم را مکن پنهان میان لب

سخن را قفل بگشا ، تا چمن سازی بیابانم


بلم آهسته ران ، ای سرنشین شط شعر من

که آواز کهن را درهوایی نو بیافشانم


بیا جشنی بپاسازیم ، میلاد محبت را

به جای غم تو باشی میزبان ای رد پنهانم


گل یادت می آراید غزلهای مرا آری

گلاب از آن چکد ، گر بفشری برگی ز دیوانم ...

نگاه می کنی و می گذری
و ما همچنان
فرو می رویم گریبانِ غفلت خویش را
تو کشفِ حقیقتی
تو آتش بس آشوبی
اشاره می کنی و تاریخ تمام می شود
سلام می دهی و می روی.