منتظر باید واقعی سه عنصر عقیدتی،‌ نفسانی و سلوکی را در خود تقویت کند تا به راستی معنای واقعی انتظار محقق گردد.

اندیشه پیروزی نهایی نیروی حقّ وصلح وعدالت، بر نیروی باطل وستیز وظلم، استقرار کامل وهمه جانبه ارزش‏های انسانی، تشکیل مدینه فاضله وجامعه ایده‏آل وبالاخره اجرای این ایده عمومی وانسانی به وسیله شخصی مقدس وعالی قدر که در روایات اسلامی از او به عنوان "مهدی" نام برده شده است، اندیشه‏ای است که کم وبیش همه فِرق ومذاهب اسلامی -با اختلافاتی- بدان مؤمن ومعتقدند.
این اندیشه بیش از هر چیز مشتمل بر عنصر خوشبینی نسبت به جریان کلّی نظام طبیعت وسیر تکامل تاریخ واطمینان به آینده وطرد عنصر بدبینی نسبت به پایان کار بشر است. امید وآرزوی تحقق این نوید کلّی جهانی انسانی، در زبان روایات اسلامی "انتظار فرج" است.

و انتظار، کیفیتی روحی است که موجب به وجود آمدن حالت آمادگی برای آنچه انتظار دارند، است وضدّ آن یأس وناامیدی است. هر چه انتظار بیشترآمادگی بیشتر است. اگر انسان مسافری داشته باشد که چشم به راه آمدن او است، هر چه زمان رسیدن او نزدیک‏تر گردد آمادگی برای آمدنش فزونی می یابد.
حالت انتظار گاهی به پایه‏ای می رسد که خواب را از چشم می گیرد، هر چه عشق به "منتظر" افزون باشد آمادگی برای فرا رسیدن محبوب افزون می گردد و دیر آمدن و فراق محبوب دردناک می گردد، تا بدانجا که انسان منتظر از خود بیخود می شود ودردها وسختیهای دردآور ومشکلات سخت در راه محبوب حس نمی کند.
اما انتظار ظهور منجی دارای شرایط و خصوصیاتی است و آن به حقیقت نمی پیوندد مگر در صورتی که سه عنصر اساسی در آن محقّق گردد:
1 - عنصر عقیدتی: شخص منتظر باید ایمان راسخی به حتمی بودن ظهور منجی ونجات‏بخشی او داشته باشد.
2 - عنصر نفسانی: زیرا شخص منتظر باید در حالت آمادگی دائمی به سر ببرد.
3 - عنصر عملی وسلوکی: شخص منتظر باید به قدر استطاعت خود در سلوک ورفتارش زمینه‏های اجتماعی وفردی را برای ظهور منجی فراهم نماید.