ای تمام زیبایــــی!

 عشق تنها با تو معنا می شود و دلدادگی، کودک نوآموز دبستان کوی توست.
تو جانی و همه خوبیهای عالم، کالبد.
اگر هنوز آیین مهرورزی غبار خاموشی نگرفته است،

چون مهر رخ تو برآیینه ها می تابد.

اگر هنوز امیدی است، چون گرمای نفس تو چون نسیم بهاری،

 جان می بخشد و شکوفایی می آورد.

ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست
منزل آن مه عاشق کش عیار کجاست
هرسر موی مرا باتو هزاران کاراست
ماکجاییم و ملامتگر بی کار کجاست
ساقی و مطرب و می،جمله مهیاست ولی
عیش، بی یار مهیا نشود یار کجاست