خواستم از تو بنویسم،
اما قلم توان نوشتن نداشت؛
زیرا که از تو نوشتن عشق می‏خواهد و دلی چو چشمه زلال،
هرچه تفکر خویش را به کار انداختم،
از تو هیچ در ذهن خویش نساختم، تا آن که کار دل به میان آمد.
چشمه عشق درونم جوشید و دریای وجودم متلاطم شد.
آن‏گاه امواج به تو پیوستنم اوج گرفت. با خود گفتم مگر می‏شود از تو ننوشت،
ای یگانه بی همتای بهشت؟
هرچند که بزرگی تو در ابعاد کوچک کلام نمی‏گنجد،
امّا قطره‏ای از تو نوشتن، دریای متلاطم عاشقان تو را آرام خواهد کرد و ساحل وجودشان را دیگر جزر و مدّ بی قراری فرا نخواهد گرفت.
از تو نوشتن، آبی آرامش است، ای آسمان همیشه آبی عشق.
آن‏گاه نوشتم «فاطمه علیهاالسلام »، زیباترین نام عالم،
دختر نبی خاتم علیهاالسلام ، همسر حیدر علیهاالسلام ،
بهترین مادر، یاسی از باغ همیشه سبز نبوّت،
که بوی عطرِ معرفتش تا قیامت،
در کوچه‏های حقیقت پیچیده خواهد بود.
ای بزرگ بانوی عالم!
تو از همان کوچکی به ضریح چشمان پدر دخیل بسته و امید خانه مادر بودی.
در اجاق گرم محبّت تو همیشه شعله عشق زبانه می‏کشید.
وقتی مادر،
چمدان سفر همیشگی خویش را بست،
دل پدر از سفر یار شکست؛
امّا تو دل بلورین پدر را بند زدی و خود را به دریای وجودش پیوند دادی.
ای بهشت روی زمین!
چه زیبا رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله فرمودند: «هرگاه مشتاق بوی بهشت می‏شوم، دخترم فاطمه علیهاالسلام را می‏بویم» به راستی! بهشت از آن تو است یا تو از آن بهشت؟
یقین که خداوند، گل بهشت را از تو سرشت.
ای چراغ روشن شب‏های خانه نبی صلی‏الله‏علیه‏و‏آله !
از آن زمان که ابتدای دل خویش را به انتهای دل علی علیه‏السلام با پلی از مهر و وفا متصل کردی، زیباترین خانه عشق در جهان بنا شد؛ خانه‏ای که اهل بهشت در آن می‏زیستند. علی علیه‏السلام و فاطمه علیهاالسلام ، حسن و حسین علیهماالسلام ،
زینب علیهاالسلام و امّ کلثوم علیهاالسلام .
شگفتا!
مگر می‏شود بر خاک بی مقدار زمین،
خانه‏ای از بهشت را بنا کرد؟
اگر از زمین گیاه رویید و سبز شد،
یقین،
جا پای فاطمه و خاندان بهشتی اوست.
فاطمه علیهاالسلام !
چه مظلومانه تو را میان
در و دیوار گذاشتند و چه ناجوانمردانه دست پهلوان پهلوانان را بستند و یاس باغ
پیامبر صلی‏الله‏علیه‏و‏آله را پرپر کردند!
کدام سیلی بود که صورت تو را نیلی کرد؟
میخ در و پهلوی تو؟!
علی علیه‏السلام دست و پا بسته روبه‏روی تو؟
آه! چه دردناک است زنی را مقابل چشمان همسرش کتک بزنند
و زخم غیرتش را عمیق کنند و نمک بپاشند
. خدایا! چه بر علی گذشت وقتی فاطمه علیه‏السلام را میان در و دیوار دید؟
«السلام علیک ایتها الصدیقه الشهیده»
مخفیانه و غریبانه؛
امّا عاشقانه تو را دفن کردند.
آن شب که علی علیه‏السلام با اشک خویش،
شبانه تو را غسل داد و به خاک سپرد، حسن و حسین علیهم‏السلام می‏گریستند
و زینب علیهاالسلام جای خالی تو را می‏نگریست و اشک از چشمانش سرازیر می‏شد.
امروز،
اگرچه قرن‏ها از غروب آفتاب عفاف و ایمان گذشته است،
امّا هنوز دل هزاران عاشق،
در سوگ مادر،
داغدارند و چشم‏ها،
در جست‏وجوی مزار پنهان اوست،
تا شاید دوباره نشان عشق علی علیه‏السلام را در یابند

 و دل دردناک خود را تسکین دهند.

اللهم عجل لولیک الفرج