بر مولایمان امام صادق(ع) وارد شدیم او را دیدیم چونان بلازدگان عبایی 

 خشن پوشیده وبر خاک نشسته با جگری سوخته همچون پدری فرزند 

 از ذست داده می گریداندوه ازگونه هایش می بارد  وچهره اش دگرگون 

 گشته وجام چشمانش ازاشک لبریز گشته است می نالد ومی گوید: 

   آقای من غیبت تو خواب را از چشمانم دور ساخته وبسترم  

رابر من تنگ کرده وآرامش دلم را از من ربوده است.  

آقای من غیبت تو درد و رنج مرا جاودانه ساخته واز دست دادن 

 یاران یکی پس از دیگری پیوستگی واجتماع ما را از بین برده است. 

بی صبرانه وحیرت زده پرسیدیم ای پسر پیامبر خداوند چشمانت 

 را نگریاند این ماتم واشکباری از بهر چیست؟ حضرت 

 آهی سوزناک کشید وفرمود: امروز در کتاب جفر نگریستم 

 ودر ولادت وپنهانی قائم آل محمد وابتلای مومنین در دوران 

غیبت او اندیشیدم بخاطر پدید آمدن تردیدها و مرتد شدن کثیری 

 از مردم وکنار گذاشته شدن ولایت توسط انان دلم 

 آزرده شد و اندوه بر من چیره گشت.