بیا که بی تو آینه ها،

 زنگار غربت گرفته اند و

 قطار آشنایی ها، فریاد غریبی

 می کشد، هیچ کس حریم اطلسی ها

را پاس نمی دارد و بر داغ لاله ها مرهم

نمی گذارد. بیا که بی تو قنوت شاخه ها، اجابتی

جز غروب تلخ خزان ندارد.بیا که بی تو کدام دست مهر،

 سرشک غم از دیدگان یتیمان برمی گیرد؟ و کجاست آغوش مهربانی

که دل های زخمی را به ضیافت ابریشمی بخواند.بیا که بی تو آسمان دلم اسیر

 تیرگی هاست و هرگز ستاره امید در برج اقبال، رحل خوش بختی نمی افکند.
ای آب آب، رودخانه ها عطش دیدار تو را دارند و در بستر انتظار به سوی دریای

ظهور تو شتابان اند.قامتی به استواری کوه، دلی به بی کرانگی دریا، طراوتی به لطافت

سبزینه ها، سینه ای به فراخی آسمان ها و صمیمیتی به گرمی خورشید باید تا تو را خواند و

 کاروان دل ها را به منزلگاه امید کشاند. این همه را که اندکی بیش نیست، از دل شکسته ترین

 منتظران تاریخ دریغ مدار، که ظهور تو اجابت دعای ماست.