بارالها! چگونه باور کنم نبودنش را، وقتی که محبت دستی نوازشگر در تار و پود وجودم ریشه می دواند

، چگونه باور کنم سکوت دریای چشم هایم را وقتی که قایق مهربانیش بی ناخدا در اوج آسمانها

 به پیش می رود . آدینه که می شود قاصدک های دلم را روانه آستان دوست می کنم تا

پیام آور حضور صدفی باشد که یازده مروارید سبز را با خود به همراه دارد ، وقتی

 کسی نیست که دردآشنایم باشد ، فرشته ای پیدا می شود تا در خلوت

شبهای تار تسلی بخش خاطرم باشد . هنوز ستاره ای بی نورم که در

انتظار شعاعی از خورشید لحظه شماری می کنم ، کویری در انتظار

آبم و حتی دریای اشک هایم کویر تف زده وجودم را سیراب

نمی کند . از ستارگان آسمان سراغ می گیرم و چون

پرنده ای عاشق گمگشته ام را در میان آسمان ها

می جویم ، با من بگو چگونه از رویش یاس ها

بگویم وقتی که نرگسی های چشمم در

انتظار آمدنت سوسو می زنند .