کجا پایمان را کج گذاشته‏ایم؟

شامه‏های ما، چرا پذیرای عطر جاودانگی نیستند؟

چرا جمعه‏ها پشت سر هم می‏آیند و همه آنها، وسط اتاق ما به بطالت می‏گذرند و می‏روند؟

 نه، با این دفترچه‏های خاطرات غم‏گرفته، نمی‏توان کاری از پیش بُرد.

باید چاره‏ای اندیشید و تمامی این عبارات و مفاعیل، را به مهمانیِ روزگار دیگری بُرد تا شادی و بالندگی را در ادامه دنیا ببینیم.

فقط باید توشه برداشت و همت کرد؛ که هیچ سفری با عشق، به نقطه کور نخواهد رسید.

باید سفری کرد از خویش تا دوست