شهادت در پی توست

 امام علی‏علیه السلام: چون خدای سبحان این آیه را نازل کرد:

«الم - أَحَسِبَ النَّاسُ أَن یُتْرَکُواْ أَن یَقُولُواْ ءَامَنَّا وَ هُمْ لَا یُفْتَنُونَ؛ [1] 

الم - آیا مردم پنداشتند همین که گفتند ایمان آوردیم، رها می‏شوند

 وآزمایش نمی‏شوند؟»، دانستم که تا پیامبر خدا میان ماست، فتنه

 و آزمونی بر ما نازل نمی‏شود.

 گفتم:ای پیامبرخدا!این فتنه‏ای که خداوندْتو راازآن آگاهانیده چیست؟

 فرمود: «ای علی! امّت من پس از من امتحان می‏شوند».

 گفتم:ای پیامبر خدا!مگر روز اُحد که برخی از مسلمانان به شهادت

رسیدند و شهادت نصیب من نشد و این بر من دشوار بود، به من

 نفرمودی که: مژده باد بر تو، که شهادت از پی توست»؟

 به من فرمود:«آری،چنین است،و آن گاه صبرتو چگونه خواهد بود؟».

 گفتم: ای پیامبر خدا! این از جاهای صبر نیست، بلکه از موارد مژده

و سپاس است. [2] .

 اُسد الغابة - به نقل از ابن عبّاس -: علی‏علیه السلام به پیامبرصلی

الله علیه وآله گفت: روز اُحد که شهادت من به تأخیر افتاد و شهیدان

به شهادت رسیدند، به من فرمودی که: «شهادت از پی توست، پس

آن گاه که این از خون آن (اشاره به سر و محاسن خویش) رنگین شود،

 شکیبایی‏ات چگونه خواهد بود؟».

 علی‏علیه السلام گفت: ای پیامبر خدا! اگر آنچه را که برایم فرمودی،

محقَّق شود، این از موارد صبر نیست، بلکه از موارد بشارت و کرامت

 است. [3] .

  امام علی‏علیه السلام: روزی پیامبر خدا [ در آستانه ماه رمضان]

 برای ما خطبه خواند... سپس گریست. گفتم: ای پیامبر خدا! چه

 چیزی تو را می‏گریانَد؟

 فرمود: «ای علی! برای آن می‏گریم که در این ماه، حرمت تو را

می‏شکنند. گویا می‏بینم که تو در حال نماز خواندن برای پروردگار

 خویشی که شقی‏ترینِ اوّلین و آخرین، همزاد پی کننده ناقه قوم

ثمود، بر می‏خیزد و بر فرق سرت ضربتی می‏زند که مَحاسن تو با

آن رنگین می‏گردد».

 گفتم: ای پیامبر خدا! آیا این حادثه، در حالت سلامتِ دین من است؟

 فرمود: «در سلامتِ دین توست».

 سپس فرمود: «ای علی! هرکس تو را بکشد، مرا کشته است.

هر کس تو را دشمن بدارد، مرا دشمن داشته است. هر که تو را

 دشنام دهد، مرا دشنام داده است؛ چرا که تو همچون جان من برای

 منی. روح تو از روح من و سرشت تو از سرشت من است. خداوند

 متعالْ من و تو را آفرید، و من و تو را برگزید؛ مرا برای نبوّت برگزید

و تورابرای امامت.هرکس امامت تو راانکارکند،نبوّت مراانکارکرده است.

 ای علی! تو وصیّ من، پدر فرزندان من، همسر دختر من و جانشین

من بر امّت منی، در حیاتم و پس از مرگم. فرمان تو فرمان من است و

 نهی تو نهی من. به خدایی که مرا به نبوّت برانگیخت و مرا بهترینِ

 آفریده‏ها قرار داد، سوگند می‏خورم که تو حجّت خدا بر آفریدگان و

امین او بر رازش و جانشین او بر بندگان اویی». [4] .

*******

پاورقی:1- عنکبوت،آیه1و2----2- نهج البلاغه،خطبه156،نهج السعاده،ج1،ص381

3- اسدالغابه،ج4،ص110---4- الامالی صدوق،ص84-86