ابوجعفر گوید: چون فردا شد، آن هاشمی مرا به خانه اش برد و از من پذیرایی کرد، سپس کنیزش را صدا زد. کنیز سالخورده ای دیدم. به او گفت: ای کنیز، به سرور خود ماجرای میل سرمه  و مولود را تعریف کن. گفت: کودک بیماری داشتیم، بانوی من به من گفت به خانه امام عسکری علیه السلام برو و به حکیمه بگو چیزی به ما بدهد تا به سبب آن برای این فرزندمان شفا یابیم.
چون رفتم و آنچه را که بانویم گفته بود گفتم، حکیمه گفت: آن میل را که با آن چشم فرزند دیشب به دنیا آمده را سرمه کشیدیم بیاورید. مقصودش فرزند امام حسن عسکری علیه السلام بود. آن میل را آوردند. آن را به من داد، من نیز پیش بانوی خودم آوردم و به فرزندم سرمه کشید و خوب شد و پیش ما ماند. ما پیوسته با آن شفا می یافتیم، سپس آن را گم کردیم.
تعجب نکن بندگی وعبودیت خدا گوهر آدمی را دگرگون می کندمانندکیمییا که مس را تبدیل به طلا می کند.اگر بندگی کنی صاحب نفس ،صاحب دعای مستجاب می شوی،جای پایت ،خاک پایت تبرک وشفا می شود .به مسجد جمکران نگاه کن چون به دستور امام  ساختهوبا قدوم امام زمان _علیه السلام-متبرک گشته چگونه خاک درش سرمه حاجت وشفادر چشمهای کم سوی دعا ونیاز ما می کشد.آری تمام وجود امام برکت است .ازدر این خانه جای دگر مرو.