گل هایی که روی داربست کوچه ها خیابون ها مون خشک شدن

خنده هایی که از روی لب های یه عده عاشق و منتظر محو شدن .

سوز دعا فرج خون ها گریه و آه عهد و ندبه خون ها

طنین صدای عظم البلاخون ها

دین و ایمانی که روز به روز کمتر و کمتر میشه

مرام ، معرفت ، صداقت ، یک رنگی ، پاکی وفا و انسانیتی که داره از بین میره

خنده های بلند شیطان و همه آن هایی که شاگردش و یا شاگردشونند

اعتراف شقایق ها که تا شقایق نیست پس زندگی یعنی چه ؟

 تا شقایق هست زندگی باید کرد

باز نیومد آقا جان

درسته صبر هم اندازه داره

ولی چاره ای جز صبر نداریم

... مهدی جان بیا ...