خورشید به سوگ مصطفی (ص) می گرید

مهتاب به حال مجتبی (ع) می گرید

در مشهد دل چه کربلایی برپاست

قومی به شهادت رضا (ع) می گرید

سالروز رحلت نبی اکرم حضرت محمد مصطفی(ص)، شهادت مظلومانه امام حسن مجتبی(ع) و حضرت ثامن الحجج علی بن موسی الرضا (ع) بر عموم شیعیان جهان تسلیت باد.

سلام بر تو ای فرستاده خوبی ها، ای مهربانترین فرشته خاک. تو از ملکوت آسمان به زمین فراخوانده شدی تا انسان را با معنای واقعی اش آشنا کنی. تو، آفتاب روشن حقیقت بودی در شام تیره زندگی. از مشرق دلها برآمدی و اکنون، آسمان تب دار غروب جانگداز توست.

نامت بلند و دینت پر رهرو، ای جاری تر از حیات در پیکر آدمی.

سلام ای برتر از ایوب صبرت

که نبود سایه بان بر روی قبرت

سلام ای در صبوری بی قرینه

غریب دوم شهر مدینه

 ***

ز آن طشت پر زلخت جگر در مقابلش

پیدا بود که زهر چه کرده است با دلش

مظلوم چون علی و به مظلومیش گواه

آن پاره های دل، که بود در مقابلش

او حاصل نبوّت و بیداد دشمنان

از آب شعله خیز، شرر زد به حاصلش

عمر حسن ز عمر علی سخت تر گذشت

تا آن که مرگ آمد و حلّ کرد مشکلش

از ورطه ای که بود کران تا کران ملال

موجی زد و رساند، شهادت به ساحلش

هر مرد راست محرم دل همسرش، ولی

غربت ببین که همسر او گشته قاتلش

از زهر، پاره پاره و از صبر، ریز ریز

قرآن برگ برگ شهادت بود دلش

چشمش به لطف اوست "مؤید" که دم زند

گاه از مصائب وی و گاه از فضائلش

"سید رضا موید"

السلام علیک یا غریب الغربا ، السلام علیک یا شمس الشموس و سلام مولای من......

هزاران هزار گل عشق را در زورق جانم با روبان شیفتگی و شیدایی تزئین می کنم و نثار وجود قابل تقدس و نازنینت.... مالک قلبم! ... آیا قفل قلبم را با کلید شفاعت و مهربانیت می گشایی ؟؟

آیا رخصت می دهی در حالی که دل به تو سپردم گره محبتم به تو را پاره کنم و دوباره پیوند بزنم ، شاید به تو نزدیکتر شوم ...؟

آیا می خوانی و می پذیری ام ؟؟

انشاءالله

 ***

چنان زخمى بر سینه‏ات نشست که هیچ نوشدارویى، تقدیر را تغییر نداد.

توس، به قدم‏هاى تو خو کرده بود و نماز بارانت را همیشه محتاج بود.

به تهدید کدام حیله مسموم خاموش شدى و لب‏هایت دیگر پرسش‏هاى سر در گم زمانه را پاسخ نگفت؟

آه، شمس الضحاى بار سفر بسته! شب‏هاى غریبى زمین، بعد از تو رسیده‏اند. روزگار پس از تو به کدام خورشید رضا خواهد شد؛ جز به اهل بیت خورشید؟!

امشب، کوچه‏هاى خراسان، از عبور تو خالى مى‏شوند و داستان غریبى تو با پر زدنت، به پایان مى‏رسد، ولى دستان روشنت اى چراغ هشتم طریق عرفان! هر روز، بلوغ ماه را به هنگام اذان بر گلدسته‏هاى حرم و بر آسمان قلب عاشقانت به تماشا مى‏گذارد.

یا على بن موسى الرضا(ع)! زمین از غم فراق تو در پر خویش خزیده و تنها در مزار تو جرئت سربلند کردن دارد؛ آنجا که دل‏هاى شکسته خود را چون کبوتران حرمت، بر پنجره فولاد نگاه تو دخیل مى‏بندیم و سر بر شانه‏هاى خیال تو مى‏گذاریم؛ همان‏جا که طعم زخمى حاجت خود را با آب سقاخانه‏ات، در گلوى نیاز خویش مى‏ریزیم.

امام غریب!

حنجره نورانى‏ات، جرعه‏نوش سم ستم سیه‏دلان مى‏شود و طنین هق‏هق زائرانت تا قیامت، گلوى سوخته‏ات را یاد مى‏کند. تنها تو از آن شاخه گل‏هاى پرپر امامت، سهم دل‏هاى شکسته این وطنى.

اى امام غریب! فکر پرنده‏هاى رو به پنجره‏ات را بخوان که صادقانه و ساده، با ریسمانى درد خود را به ضریحت متصل کرده‏اند تا بى‏نوبت‏ترین طبیب جهان، گوشه چشمى بر خاطر مجروحشان بیندازد.

سلام بر تو اى ستاره سبز سرزمین خراسان که عطر مشک و عنبر جانمازمان را هر وعده بعد از نماز، به یاد تو آه مى‏کشیم تا صفاى زیارتت، همواره در ذهنمان جارى باشد!

همراه با کبوتران حرمت، محزون و گریان دل را به دور بارگاه تو پر مى‏دهیم تا با زمزمه ملائک همراه شویم.