با رها خوانده ایم (مصیبتا"ما اعظمها....)که مصیبتی بزرگتراز این مصیبت

 نیست و سالهاست بر این مصیبت اشک ریخته ایم و حقا که  کدامین

 مصیبت این چنین جاودانه می شود؟

هر درد و رنجی پس از مدتی رنگ می بازد و کهنه می گردد، چنان که

 در نهایت آهی می کشیم و فکر را عوض می کنیم . اما این مصیبت

 رنگ دیگری دارد. این مصیبت جاودانه است انگار ، زیرا که بزرگترین

 مصیبت هاست . مصیبت کربلا تنها مصیبت کشته شدن هفتاد و دو

 انسان و آواره شدن عده ای از زنان و کودکان نیست . مگر در طول

 تاریخ کم بوده است تعداد آنان که تشنه کشته شده اند ؟و مگر کم

 بوده کودکانی که در جنگ ها کشتهشده اند؟مگر کم بوده تعداد

 سرهای به نیزه رفته ..........

 نه ..مصیبت اعظم به این ظواهر محدود منی شود ،نمی تواند که

 محدودشود اگر نه که دیگر بزرگترین  دردناکترین نبود ، دیگر جاودانه

 نبود.

مصیبت کربلا حاصل ریخته شدن خون خداست . حاصل از این که شهید

 تشنه حجت خدا بوده است . اینکه تمامیت حق ، در مقابل عده ای به

 ظاهرمسلمان ایستاده است و از حق سخن گفته .

  اما مصیبت از آنجایی بود که سخن فرزند رسول خدا شنیده نمی

 شود ، مصیبت آنجایی است که یاور دین خدا تنها هفتاد و دو یار دارد .

  و تازه ماندن درد و رنج از این است که امروز هم حجت خدا تنها مانده

 است . مصیبت کربلا به خاطر ارزش خون های ریخته شده است .

 به اینکه بزرگ مردانی کشته شدند و خاندان پاک رسول خدا به

 اسارت ورتاراج رفت ، تا ندایی را در تاریخ جاودانه کند .

 تا امروز من شیعه هشیا ر باشم ، تا امروز آزاده باشم و برای آزادگی

 تلاش کنم ، تا امروز از معصیت دور باشم ، تا امروز به امام خودوفا دار

 باشم .... تا امروز بنده خدا باشم و بندگی را کنم ،

 چونان حسین (علیه السلام).بندگی اش را به رخ کشید

 با ندای :

 الهی رضا" برضائک و تسلیما" لقضائک

و امروز من چه می کنم در قبال این خون ها ؟درد آنجاست که من

 چگونه ام نسبت به وظایفم ؛ چگونه ام نسبت به خدایم ؛نسبت به

 امام زمانم ...چگونه جهاد می کنم در راه حق ؟

چگونه در مقابل نافرمانی حق می ایستم چونان حسین که ایستاد

و هدفش را نهی از بدی ها خواند . اینکه امروز من چه کرده ام تا در

 قبال آن خون ها شکر گزارباشم ، که این هاهمه نعمت  هدایت 

 پروردگار من بوده است . مصیبت اینجاست که قیام برای من بوده

 است و هدایت من ،ومن گویا پشت کرده باشم به  آنچنان که مجالس وعظ بی رونق و مجالس مدح پر هیاهو

این نعمت .و مصیبت کربلا ا زآن حاصل می گرددکه تمام اشک های

 من پیش از آن که از سر فهم با شد از سر مستضعف انگاریاهل بیت

 است!مصیبت آن است که  فکر را در مجالس خود کم اهمیت انگاشته

 ایم   و ظواهر را پر ارزش انگاشته ایم .

ست . مصیبت آنجاست که حتی ذکر مصیبت اهل بیت گاهی به گناه

 آلوده می شود و گاهی به افراط و گاهی به سطحی نگری .

  مصیبت آن است که نه امام خود را شناخته ایم و نه راهش را ،

 همچو کوفیانی که امام خود را می خواندند وندایش را نمی شنیدند .

  و مصیبت آن است که تمام تلاش های مجاهدین کربلا امروز به

 داستانی تبدیل شده است ....

 و تفکر در بطن آن گویی مکروه می نماید ....

و یک کلام مصیبت را باید آنجا دید که هنوز مولایمان در پس پرده های

 غیبت اشک می ریزد و بازگشتش هر روز به دست ما به تعویق می

 افتد و ما .....

اللهم اکشف هذه الغمة عن هذه الامة بحضوره و عجل لنا ظهوره ، انهم

 یرونه بعیدا" و نراه قریبا" برحمتک یا ارحم الراحمین