اگر سر به چوب قفس می‏کشم *** به یاد تو هر دم نفس می‏کشم
دلیل بقای دل من تویی *** و گر نه از این عمر دست می‏کشم»
تنهایی‏ام را همراه پروانه‏ها، به دست رود می‏سپارم و شب را در انتظارت ستاره ستاره نگاه می‏کنم. در سایه‏روشن شب می‏نشینم و درخت‏ها را از این سر دلتنگی تا آن سر دلتنگی، می‏شمارم. دلم حجله‏گاه هزار خورشید مرده است و آسمان نگاهم آن‏قدر مه‏آلود که درخشش هیچ ستاره‏ای را نمی‏توان در آن به نظاره نشست.
مولایم! وقتی بیایی، دیواره‏های تاریک و مبهم مه را با دستان روشن و مهربانت از چشم‏هایم برخواهی داشت و خورشیدهای مرده دلم را به آفتاب‏آباد سرزمین مهر، خواهی برد.
وقتی بیایی، گلبرگ‏ها، رویش خویش را از تو خواهند آموخت و آسمان در نگاه آرام و بارانی تو گم خواهد شد.
وقتی بیایی، لحظه‏هایی از نمناکی سبزینه چشم‏هایت را بر گستره کویر خواهی پاشید و خوشه خوشه، خورشید را از باغ نگاهت، به دل‏های بی‏قرار هدیه خواهی کرد