اي پادشه خوبان ، داد از غم تنهايي
دل بي تو به جان آمد ، وقت است که باز آيي

دايم گل اين بستان شاداب نمي ماند
درياب ضعيفان را ، در وقت توانايي

ديشب گله ي زلفش با باد همي کردم
گفتا غلطي بگذر زين فکرت سودايي

صد باد صبا اينجا با سلسله مي رقصند
اين است حريف اي دل ، تا باد نپيمايي

مشتاقي و رنجوري دور از تو چنانم کرد
کز دست بخواهد شد ، پاياب شکيبايي

يا رب به که شايد گفت اين نکته که در عالم
رخساره به کس ننمود ، آن شاهد هر جايي

ساقي چمن گل را بي روي تو رنگي نيست
شمشاد خرامان کن ، تا باغ بيارايي

اي درد توام درمان در بستر ناکامي
اي ياد توام مونس ، در گوشه ي تنهايي

در دايره ي قسمت ، ما نقطه ي تسليميم
لطف آن چه تو انديشي ، حکم آن چه تو فرمايي

فکر خود و راي خود در عالم رندي نيست
کفرست در اين مذهب ، خودبيني و خودرايي

زين دايره ي مينا خونين جگرم ، مي ده
تا حل کنم اين مشکل ، در ساغر مينايي

حافظ شب هجران شد ، بوي خوش وصل آمد

شاديت مبارک باد ، اي عاشق شيدايي

تشكر از حضورتان اي منتظر مولا يمان مهدي