تنها گواه پرسه ام، در جست و جوی آخرین موعود

از کوچه آیینه تا بن بست حیرت، سایه من بود

آری تمام خاک را گشتم به دنبال صدای تو

اما زمین – پژواک سرد آسمان – بر من دری نگشود

شبگیر تا شبگیر بر نطع نمک، از جاده زنجیر

بر گرده بار درد می بردی مرا، ای زخم بی بهبود

اکنون مرا بیهوده وامگذار و بی فردا به شب مسپار

مپسند ای یار از خدایم ناامید از خاک ناخشنود

موعود، فردای مرا با خود کجا بردی که با فریاد

مرگم درودی می فرستد زندگی می گویدم، بدرود؟

ننگ نشستن را چه باید نام کرد اینجا که خاکستر

خورشید عنوان می کند خود را به جز فردای وهم آلود؟

تو می‏آیی و ریشه ظلم را می‏خشکانی و شهد شیرین عدالت را بر تمام جهانیان می‏چشانی.
 تو می‏آیی و جانی دوباره به بشریت می‏بخشی.

تو می‏آیی و آه مظلومان را دامنگیر ظالمان می‏کنی.

تو می‏آیی و بدعت‏ها را در هم می‏شکنی.

تو می‏آیی و بهار ایمان را در سراسر عالم، به ارمغان می‏آوری.

تو می‏آیی و آدمیان را به چکاد معرفت می‏رسانی.

تو می‏آیی و دل‏ها را با دم مسیحایی‏ات، دوباره زنده می‏کنی.

تو می‏آیی و ولایت علوی را در جهان می‏گسترانی.

ای زنده کننده اسلام محمدی صلی‏الله‏علیه‏و‏آله !

ای حاصل دردهای علی علیه‏السلام !

ای امید دل فاطمه علیهاالسلام !

ای فریاد سکوت حسن علیه‏السلام !

ای خون‏خواه حسین علیه‏السلام ! ...تو می‏آیی، آری تو می‏آیی.

ای عزیزدل....
مهدی موعـود.......
سالهاست تورامی شناسم...نمی دانم صدای لطیف توراکی شنیدم

که اینچنین مجنون کوی توگشته ام....

مانده ام اگرتوراباچشم ببینم با این وصل چه خواهم کر؟....

یک دل دارم که عشقی بجز هوس دیدن روی توراندارد....

اگربدانم کجایی ...اگربدانم خانه توکجاست جان می دهم بر درکوی تو....

جان می دهم تاببینم چشمهای مستانه تو را...

عمریست مجنون توام....

بی سروسامان توام...

مست پریشان سر زلف پریشان توام....

اگرتوزمن جداشوی....

اگر نگاهم نکنی....

بازهم ازتوجدانمی شوم دلبرمن...

حرف دلم رو می گویم برایت ارباب:

باتوکه آشنا شدم بهترازاین نمی شوم....

یا اگرتوبخواهی یک شبه پرده هارا ازچشمانم کنارخواهی زد....

دست خودم نیست که اقا ....

این دل بهانه یادتورا هرروز ازسرمی گیرد...

عاشق ومجنون ودیوانه شدم...

دیوانگی کاردل است...

ازدل من خبر داردهرکسی که گرفتار دل است...

وقتی بیادت می افتم ...

یادم می کنی که بیادت هستم...

این حرف را فقط عشاق می دانند وبس...

خداوند مرا آفرید تاغلام توباشم...صیدوگرفتارتو واسیردام تو باشم...

مجنون مهدی شدم ...

دلبردیگر ندارم....

دلی دارم عشقی بجز دیدن یار ندارم...
هرچه قدر ازتو بنویسم واژه ها ولغات دروصف فراق تو عاجزند...
پس حکایت فراق تورا با این جمله زیباتر به گوش عام می رسانم:

یابن الحسن!

تا تونیایی گره ازکاربشربازنشود...

اللهم عجل لولیک الفرج

 سیاه روتر از آنم که جرات کنم به سپیدارها نزدیک شوم،

بی مایه تر از آنم که داراییم کفاف خریدن یک شاخه لبخند را برای لبانت بدهد.

دلم هر جایی تر از آن است که بتواند شبی،

 ساعتی یا حتی به قدر چند جمله ای با تو خلوت کند.

 اما شکسته تر از آنم که به انکسارم رحم نکنی،

 و تکیده تر از آنم که راضی بشوی استخوان هایم زیر بار بی‌اعتنایی ات خرد شود،

 و دست خالی تر از آن که دست رد به سینه ام بزنی!

چه آرزوهایی برایم در سر داشتی و به بارور شدنم چه امیدها که نبسته بودی!

چه خاطره هایی شیرین داشتم از هم صحبتی

 با تو و چه جام هایی از نور ناب نوشیده بودم از کلامت!

چرا عقب افتادم از قافله ات؟

چرا جا ماندم از کاروانت؟

چه شد که تا به خود جنبیدم،

 وسط صحرا زمین گیر خفت خود شدم

و دیگر از تو حتی سوسویی هم پیدا نبود؟

اللهم صل علی محمد وال محمد وعجل فرجهم

هنوزم انتظارو انتظار است

هنوزم دل به "ســیــنـــه" بیقرار است

 به امیدجمعه ای که متن تمام اس ام اس ها یک جمله باشد و آن : مهدی آمد

خدایِ آسمانیِ دل خاکی ام، تو را قسم می دهم به مظلومیت فاطمه،

ما را با نگاه مهدی ات سیراب گردان

با همه بد عهدیم به همه میگم محب مهدیم 

کسی چه می داند؟

شاید وقتی که بیاید

در استخوان های تو

رویای تازه ای شکل می گیرد

آنگاه در خطوط شکسته ای

که بر پیشانی ات نقش بسته

خلاصه می شوی

پیش از این که

در غروب رنج

کنار ایوان بنشینی

و برای پاییزی

که در بهار شکل می گیرد

ترانه ای ساز کنی

دستی بر چروک پیشانی ات می کشی

و برای پری کوچکی

که کنار دریا نشسته

دست تکان می دهی

دیگر نه دلواپسی

و نه تکلیفی

برای شب مانده

شاید کسی که می آید

خود دریا باشد

کسی چه می داند؟

**اللهـــــــــــم عجـــــل لولـــــیک الفـــــرج**

الهی...
ـ الهی، درک مولایمان مهدی را به پرنده قلوب ما الهام کن تا شایسته حضور او باشیم!
ـ این ماییم که غایبیم و او همواره حاضر و ناظر است.

«یوسف فروختن به زر ناب هم خطاست
نفرین اگر تو را به تمام جهان دهم...»
یوسفِ ندیده! رو به کنعانِ کدام سمت و سوی زمین، تو را گریه کنم و در پی شمیم پیراهنت،

 در کجای بیابان‏های سکوت و تشنگی، خیمه‏نشین شوم؟
جمعه‏های بی‏فلسفه،

جمعه‏های خالیِ بی‏اتفاق،

پشت سر هم از تقویم‏های روزگار خط می‏خورند

 و ...

هیچ جاده خوش‏خبری، تو را به این حوالی نمی‏آورد.
جمعه‏ها همه پیرو خمیده‏اند؛

بی‏حوصله و خاموش و سر درگریبان. لباسی به رنگ انتظار فرسوده ناامید دارند و چشم‏هایشان بی‏فروغ مانده.
خورشید جمعه‏ها،

 از سر اجبار طلوع می‏کند و هیچ رونقِ فریبایی ندارد.
در سکوتی دلخراش، میان آسمان می‏نشیند و لحظه‏شماری می‏کند تا غروب...

 و غروب، این غم قدیمی نفس‏گیر،

 جمعه را در خویش می‏فشرد و مچاله می‏کند.
غروب، تمام غصه جمعه را آوار می‏کند

بر سر اهالی روزگار و خورشید زخم‏خورده،

 خورشید داغدار، گریبان می‏درد و خون می‏بارد و زمین و زمانه را به سرخی غم‏انگیز خویش، دچار می‏کند.
این سزای ماست که روزهای مداوم،

در رفت و آمد روزمره سر به هوای خویش،

فریفته رنگ و رخساره دنیاییم و غروبِ پایان هفته،

 به یاد دلِ شکیبایی می‏افتیم که از ما به ما مهربان‏تر است.
این سزای ماست که آفتاب را از یاد برده‏ایم

و در انتظار رسیدن نجات‏دهنده‏ای،

 ستاره‏نمی‏شمریم و بغض‏های زمختمان را

، بغض‏های پنهانِ در پرده‏های غرور را نمی‏شکنیم، تا باران ببارد.

اللهم صل علـــــــی محمد و آل محمد و عجــــــــل فرجهم...